இலங்கையில் பிறந்தது என் தப்பா?

வாழ்வின் எல்லை கண்டபின் தான் வானம் வசப்படுமோ?!
தேவை எல்லாம் தீர்ந்தபின் தான் வளமை வந்திடுமோ?!

பாடும் குயிலின் பாட்டினிலே சோகம் வழிகிறதே
மோதும் அலையின் வேகத்திலே ஆசை உதிர்கிறதே!

மனதின் கனவுகள் நினைவுகளாய் கண்முன் விரிகையிலே,
உதறிச்செல்ல முடியாமல், மனச்சுமை அழுத்தியதே!

பச்சைமரத்தின் அழகுதன்னை பருகும் வேளையிலே,
பட்ட மரமும் படும் துயரை பாட்டினில் எழுதுகிறேன்,

கிழக்கும் மேற்கும் பார்த்துவிட்டேன், சூரியன் இல்லையடா,
உலுக்கி மனதை கேட்டுவிட்டேன், விடியல் இல்லையடா!

கண்ணீர் துளியின் வடிவத்தினால், லங்கையில் என்றும் கண்ணீராய்,
புண்ணில் வெந்நீர் தெளிப்பதனால், வடிவது இப்போ செந்நீராய்!!

உள்ளம் கொண்ட சோகத்துக்கு வானமும் அழுகிறதே,
வெள்ளம் திரண்ட நீர்க்கோலம் மழையாய் பொழிகிறதே!

தமிழன் என்ற சொல்லில் இன்றொரு, வீரத்தை உணர்கின்றேன்!
அமிழ்தின் இனிய தமிழுக்கு, எந்தன் உயிரையும் தருகின்றேன்!

வானம் என்று வசப்படுமென்று மேலே பார்க்கின்றேன்,
வானவில் அங்கே சிரித்திடக் கண்டு ஆறுதல் அடைகின்றேன்!!!

(நான் முன்பு எழுதியது! இன்று இந்த கவிதைக்கு அர்த்தமே மாறி விட்டது போல தோன்றுகிறது)

-சுமஜ்லா

Tweet