காலேஜில் முதல் நாள்

“மம்மி, பேனா, பென்சில், அழி ரப்பர் எல்லாம் எடுத்து வெச்சுக்கிட்டிங்களா?” மகள் லாஃபிரா கேட்டாள்.

“தோ! நேற்று தான்மா போய் பேனா, மைக்ரோடிப், ரப்பர், ரஃப் நோட் எல்லாம் வாங்கிட்டு வந்தேன்”

“என்ன மம்மி, இந்த நோட்டா, இதுல பேப்பரே கிழிக்க முடியாதே! எதுக்கும் எக்ஸ்ட்ரா பென் ஒன்னு எடுத்துக்குங்க. யாராச்சும் பென் கொண்டு வர்லைனா கொடுக்கலாம்”

அவள் சொன்னதும் எனக்கு சிரிப்பு தான் வந்தது. அழி ரப்பர் என்றவுடன், சின்ன வயதில், பென்சில் குப்பையை ரப்பர் செய்வதற்காக சேர்த்து வைத்தது நினைவுக்கு வந்து விட்டது....

வீட்டில் முதல் நாள் ஒரே கலாட்டா, செம ரகளை!

நான் முன்னெச்சரிக்கையா தோணியதெல்லாம் எடுத்து பேகில் வைத்தேன்.

நோட்டு, ஸ்டேஷனரி, குட்டி டிக்ஸ்னரி, செல்போன், சாவி கொத்து, சர்டிபிகேட்ஸ், பர்ஸ், குடை, டிஜிடல் கேம், பென் ட்ரைவ், எல்லாம்... ஸ்கேல் வாங்கவில்லை, அதனால் மகளிடம் இரவல் வாங்கி கொண்டேன்!

இரண்டு நாளா எனக்கு பாடம் படிக்கறா, “நைட்லாம் நெட்ல உட்கார்ந்திட்டு, க்ளாஸ்ல தூங்கி வழியாதிங்க..., க்ளாஸ்ல உட்கார்ந்திட்டு, போஸ்ட் போடுவது பற்றி, ஓட்டு பற்றி, பின்னூட்டம் பற்றியெல்லாம் திங்க் பண்ணிக்கிட்டு இருக்காதிங்க..., அட்டெண்டன்ஸ் எடுத்தா, உடனே எந்திருச்சு எஸ் மிஸ்னு சொல்லுங்க...., இன்னும் நிறைய நிறைய...

காலையில் குளிச்சிட்டு, என்ன உடுத்தறதுன்னு ஒரு கால் மணி நேர யோசனைக்குப் பின், புது சாரி ( ரம்ஜான் பர்சேஸில் ஒன்று) எடுத்து உடுத்தி கொண்டேன்.

காலேஜ் பெயர் சாரா கல்வியியல் கல்லூரி!

காலையில கிளம்பியதும், சும்மாவாவது அவர்கிட்ட கேட்டேன், “ஏங்க பர்ஸ்ட் பர்ஸ்டா காலேஜ் போறேன், எனக்கு ஒரு இரண்டாயிரம் ருபா தாங்க!”

“எதுக்கு?”

“சும்மா தான் திடீர்னு வண்டி வழியில பஞ்சர் ஆயிரிச்சுனா...”

“என்னது வண்டி பஞ்சருக்கு ரெண்டாயிரமா........”

குறுக்க புகுந்த என் மகள், “டாடி, மம்மிக்கு ரெண்டு ருபா மட்டும் கொடுங்க மாங்கா வாங்கி திங்கறக்கு....” என்றாள்.

ஒரே சிரிப்பு, அதோடு டென்ஷன் ஒரு பக்கம்.

இன்னிக்கு ஓணம்....அதனால், மகனுக்கும் மகளுக்கும் ஸ்கூல் லீவ். அதனால், செண்ட் ஆஃப்க்கு ரெண்டு பேரும் காலேஜ் வர்ரேன்னு சொன்னாங்க, அவங்க டாடி கூட!

காலையில ஒரு யாசீன் ஓதிட்டு, என் கையால் சதகா கொடுத்திட்டு கிளம்பினேன்.

வெளியே வந்தால், அவர் வண்டி பஞ்சர்!

“சரி, நீ குழந்தைகளை கூட்டிட்டு போ, நான் பஞ்சர் ஒட்டிட்டு வர்ரேன்” என்று அவர் சொல்ல கிளம்பினேன்.

“என்ன மம்மி ஷார்ட் டூர் மாதிரி...இவ்ளோ தூரமா வண்டியில வர போறீங்க...” என்று சொன்ன என் மகள், வீட்டுக்கு வந்ததும், மம்மி இவ்ளோ தூரம் டூ வீலர்ல போக அலோவ் பண்ணாதிங்கன்னு எங்க அம்மாகிட்ட, மாமனார்கிட்ட போட்டு குடுத்திட்டா!

முதன்முதலா வகுப்புக்குள் போகும் போது, முதலிரவு அறைக்குள் போகும் புது மணப்பெண் மாதிரி ஒரே பதட்டம்.

பிள்ளைகளையும் கூட்டிட்டு, ஹால் உள்ளே போனதும், பேரண்ட்ஸ் எல்லாம் உள்ளே வராதிங்கன்னு சொல்ல, எனக்கு ஒரே வெட்கமாகி விட்டது!

நான் தாங்க படிக்க போறேன், இது என் மகள், இப்ப போயிடுவானு சிரிச்சுக்கிட்டே சொன்னேன்... ஆனா, என்னை விட பெரியவங்கல்லாம் ஒரு சிலர் இருக்கிறதை பார்த்ததும் ஒரு ஆறுதலாகி விட்டது!

முதலில், ஒரிஜினல் சர்ட்டிஃபிகேட்ஸ் எல்லாம் ஒவ்வொன்றாக எல்லாரும் ஒப்படைத்தோம்... அதற்குள் இரண்டு பேரை நான் பிரெண்ட் பிடித்து விட்டேன்!

அடுத்து, மீட்டிங் ஹாலில், சின்ன இன்னாகுரேசன் ஃபங்ஷன்!

முதலில் தமிழ்தாய் வாழ்த்து! அடுத்து ஒரு D.T.Ed படிக்கும் பெண் இறைவாழ்த்தாக அல்ஹம்து சூராவும் அதன் அர்த்தமும் ஓத (இஸ்லாமிய காலேஜ்), பின், பிரின்சிபால், மற்றும் தாளாளர், ஹாஜி ஜபருல்லாஹ் ஆகியோர் பேசினர்.

பின், விரிவுரையாளர்கள் அறிமுகம் நடந்தது! ப்ளாகில் போட, யாருக்கும் தெரியாமல், என் டிஜிட்டல் கேமில் நான் ஒரு ஸ்னாப் எடுத்து கொண்டேன்!


“லெக்சரரா போகலாம், ப்ரொஃபெஸ்ஸரா போகலாம், அப்படி இருக்க ஏன், இந்த கல்வியை தேர்ந்தெடுத்தீங்க...யாராவது சொல்ல முடியுமா?” பிரின்சிபல் கேட்க, முதல் பெஞ்சில் இருந்த நான் கை தூக்கினேன்.

“சொல்லுங்கம்மா”

“சார், நான் இந்த கோர்ஸ் தேர்ந்தெடுத்ததற்கு, காரணம் என் ஆசிரியைகளிடம் நான் வைத்திருந்த அன்பு தான்... We grow in the image of those we love அப்படீனு சொல்வாங்க.... எனக்கு கிடைத்த அற்புதமான டீச்சர்ஸ் தான் - அவர்களுடைய பணியில் எனக்கு ஈடுபாடு வர காரணமாயிருந்தது...”

நான் சொன்னதும், கைதட்டல்!

அடுத்து, பேரண்ட்ஸ் ஓரிருவர் பேசினர். என்னவர் வண்டி பஞ்சர் ஒட்டி வந்ததும், என் மகளும் மகனும் அவருடம் கிளம்பி போய் விட்டனர்.

தொழுகை நேரம் ஆனதும் தாளாளர் கிளம்பி விட்டார்.

அடுத்து யாராவது ஸ்டூடண்ட்ஸை பேச சொன்னார்கள். யாரும் முன்வரவில்லை. ஏற்கனவே நான் பேசி இருந்ததால், என்னை வர சொல்லி பிரின்சிபால் சைகை செய்ததும், நான் எழுந்து மைக்கை வாங்கினேன்.

“குட்மார்னிங் டு ஆல்... 10த் வரை நான் பள்ளியில் படித்தேன். அதன் பிறகு நான் எண்டர் ஆகும் முதல் இன்ஸ்ட்டிட்யூசன் இது தான்! இடையில் எல்லாமே கரெஸ்ஸில்... எனக்கு வாய்த்த அருமையான ஆசிரியைகள் தான் எனக்குள் இந்த கனவை விதைத்தவர்கள்... ஸ்டூடண்ட்ஸ் நாம் எல்லோரும்... டெடிகேட்டடா, ஒருவருக்கொருவர் ஹெல்ப்ஃபுல்லா இருக்கணும். நன்றி!”

என்று கூறி ஷார்ட்டாக என்னுரையை முடித்து கொண்டேன்!

நன்றி நவிலலுக்கு பின்பு தேசிய கீதத்துடன் விழா முடிந்தது!

பிறகு தேனீர் விருந்து! நான் நோன்பு வைத்திருந்தேன்!

காலேஜை சுற்றி பார்த்தேன். நல்ல கம்ப்யூட்டர் லேப், சைக்காலஜிக்கல் லேப், தொழுகும் அறை எல்லாம் இருந்தது. ஓரிருவருடன் போன் நம்பர், ஈமெயில் எல்லாம் பகிர்ந்து கொண்டேன்!

மதியம் ஒன்னரைக்கு கிளம்பினேன்.

வீட்டுக்கு வந்ததும், பயங்கர தலைவலி! ஒன்றும் முடியவில்லை. நோன்பு திறந்ததும் மாத்திரை சாப்பிட்டு, இன்னும் தலைவலி லேசாக இருக்கிறது. ரொம்பவும் டென்ஷன்; டென்ஷன் ஆனாலே தலைவலி தான்!

இனி, எப்படி டைம் கிடைத்து, எப்படி பதிவு போடுவேனோ, தெரியவில்லை!

(இந்த பதிவின் பிண்ணனி புரியாதவர்கள், இந்த பதிவை படிக்கவும்: ஐ யெம் எ காலேஜ் கேர்ள் )

-சுமஜ்லா.
.

Tweet