ஐ யெம் எ காலேஜ் கேர்ள்

எல்லா அப்பாக்களும் தம் பிள்ளைகளிடம் சொல்வது ‘நன்றாக படி’ என்று! ஆனால், என் அப்பா சொன்னது, ‘ரொம்ப படிக்காதே’! என்ன விசித்திரமாக இருக்கிறதா? அதற்கு காரணம், எப்படியும் என்னை பத்தாவதுக்கு மேல் படிக்க வைக்க போவதில்லை என்பது தான்...அதிகமாக மார்க் வாங்கினால், எங்கே நான் மேலே படிக்க முரண்டு பிடிப்பேனோ என்ற பயம்!

ஆறாவதில் நான் பெரிய மனுஷி ஆன போது, அத்துடன் என் படிப்பை நிறுத்த முயன்றார். என் அன்புக்குறிய பிரின்ஸிபாலின் நற்போதனையாலும், என் பிடிவாதத்தாலும் பத்து வரை படித்து, மெட்ரிக் எக்ஸாம் எழுத அனுமதி கிடைத்தது. இத்துணைக்கும் என் அப்பாவும் ஒரு கிராஜுவேட் தான். சென்னை நியூ காலேஜில் படித்தவர்.

படிப்பில் முதல் இரு இடத்தில் இருந்த நான், அவர் சொன்னதால், கொஞ்சம் அசால்ட்டாகவே படித்தேன். மெட்ரிக் எக்ஸாம் காலையில் பள்ளியில், எல்லாரும் பரபரப்பாக படித்து கொண்டிருக்க, ஜாலியாக அந்த சூழ்நிலையை ரசித்தவாறு கேட்வாக் போய் கொண்டிருப்பேன்!!

மதிப்பெண் வந்தது! 927/1100 .......வருடம் 1993! ஆனால், ஆங்கில பாடத்தில் மட்டும், பள்ளியில் முதலிடம், மாவட்டத்தில் இரண்டாம் இடம்...எடுத்து என்ன பிரயோசனம். அதற்காக பரிசு வாங்கிய போது எடுத்த புகைப்படத்தை பார்த்து ஏக்க பெருமூச்சு விடுவதை தவிர்த்து என்னால் வேறெதுவும் செய்ய முடியவில்லை!

எங்க பிரின்சிபாலும் வைஸ் பிரின்சிபாலும் என் நிலை கேள்விபட்டு, எங்கள் வீட்டுக்கே வந்து விட்டார்கள். என் தந்தையிடம் எடுத்து சொல்லி, என்னை படிக்க வைக்க சொன்னார்கள். ஆனால், எனக்கு அனுமதி கிடைத்ததோ, கரெஸ்ஸில் படிக்க மட்டும்!

அப்பாவுக்கு சீக்கிரம் எனக்கு திருமணம் முடித்து விட வேண்டும் என்ற எண்ணம். அதனால், கொஞ்சம் வீட்டு வேலைகளை பழக வேண்டும் என்று என் அம்மா விரும்பினார்! ஆக, என் படிப்பு தபால் வழியில் தொடர்ந்தது!

எனக்கு நானே ஆசான்! ப்ளஸ் ஒன் படிக்காமல் நேரடியாக ப்ளஸ் டூ! ட்யூசன் கூட கிடையாது. பத்தாவது முடித்து கண்டிப்பாக ஒரு வருடம் இடைவெளி விட்டு தான் ப்ளஸ் டூ பரிச்சை எழுத வேண்டும் என்பது அன்றைய விதி! பைத்தியம் போல் இரவெல்லாம் படித்து கொண்டிருப்பேன்....

ஆங்கிலமும், தமிழும் தவிர்த்து, அக்கவுண்டன்ஸி, எகனாமிக்ஸ், காமர்ஸ், அட்வான்ஸ்டு இங்கிலீஷ் ஆகியவை என் பாடங்கள். என் பள்ளி ஆசிரியைகளை மானசீக குருவாக கொண்டு ஏகலைவன் கதை தான் என்னுடையதும்...

எல்லாம் முடிந்தது, பரிச்சைக்கு பணமெல்லாம் கட்டியாகிவிட்டது, இன்னும் ஒரு மாதம் தான் பரிச்சைக்கு! அப்போது, எனக்கு திருமணம் பேசி முடித்து விட்டார்கள்.

அவ்வளவுதான், என் மனதிலிருந்த, கீட்ஸும் பைரனும் ஷெல்லியும் மறைந்து, முகமறியாத மஜ்ஹர்(என்னவர்) வந்து ஆக்ரமித்து கொண்டார்! என் காமர்ஸ் எக்ஸாம் அன்று மாலை எனக்கு நிச்சயதார்த்தம்...என்னால் படிக்கவே முடியவில்லை!

நான் பரிச்சை எழுத போவதில்லை, எழுதினால் ஃபெயிலாகி விடுவேனோ என்று பயமாக இருக்கிறது என்று என் அப்பாவிடம் சொன்னேன். ஆனால், அதுவரை என் படிப்பு பற்றி அக்கறை கொள்ளாத என் தந்தை, அப்போது, ‘ஃபெயிலானாலும் பரவாயில்லை, இவ்வளவு கஷ்டபட்டு படித்து விட்டாய், போய் எழுதி வா’ என்றார்!

எழுதினேன்...லெட்டர் ரைட்டிங்கில், டூ அட்ரஸ் எல்லாம் அவர் பெயர் போட்டு...பரிச்சை பேப்பரில் முதல் காதல் கடிதம்(!) எழுதியது நானாகத்தான் இருப்பேன்!

சரியாக திருமணத்தன்று (25 மே, 1995) ரிசல்ட்! ஆனால், நான் நாலு நாள் கழித்து அவருடன் சென்று தான் மதிப்பெண் பட்டியல் வாங்கினேன். முதன் முதலாக சுஹைனா மஜ்ஹர் என்று கையெழுத்திட்டு வாங்கினேன். எப்படியோ 75% வாங்கியிருந்தேன். ஆனால் ஆங்கிலத்தில் மட்டும் 184/200...மாநிலத்தில்(மாவட்டத்தில் அல்ல) மூன்றாவது இடத்தை விட கூடுதல்..., ஆனால்...கரெஸ்ஸில் படிப்பவருக்கு அங்கீகாரம் கிடையாதாம்!

அன்று தான் திருமணத்துக்கு பின், முதன் முதலாய் வெளியே போகிறோம், அதனால் போய் ஐஸ்கிரீம் எல்லாம் சாப்பிட்டு விட்டு, பாஸானதுக்கு இருவீட்டாருக்கும் முந்திரி கேக் வாங்கி போனது தனி கதை! (இதை எழுதும் போது, கூட கூட படித்த என்னவர், எத்துணை மணி, என்ன டிரெஸ் போன்ற டீடெயில்ஸ் எல்லாம் விட்டு விட்டாயே என்று கமெண்ட் அடிக்கிறார்...!)

அப்புறம் மூன்று வருடங்களுக்கு பின், என்னவர் உடல்நிலை சரியில்லாமல் போய் மீண்டதால், மீண்டும் B.A.ஆங்கில இலக்கியம் மெட்ராஸ் யூனிவர்சிட்டியில் கரெஸ்ஸில் படித்தேன், முடித்தேன். அடுத்து, அவருடைய பிஸ்னெஸுக்கு உதவியாக இருக்கும் என்ற எண்ணத்தில், M.Com அழகப்பாவில்...கரெஸ்ஸில்...

ஆனாலும், என் சிறு வயது கனவு ஒரு ஆசிரியை ஆக வேண்டும் என்பது...இதற்கு காரணம் எனக்கு கிடைத்த அற்புதமான டீச்சர்ஸும் அருமையான பள்ளியும்...என் திறமைகளை உரமிட்டு வளர்த்த பாசறை அது!

“We grow in the image of those we love" என்பது ஆங்கில பழமொழி, அதாவது, நம் அன்புக்குரியவர் போல ஆக வேண்டும் என்ற ஆசையில் நாம் வளர்கிறோம்...இப்போ, என் அன்புக்குரிய ஆசிரியைகள் போல ஆக வேண்டும் என்ற ஆர்வத்தால், மீண்டும் படிப்பை ஆரம்பித்தேன்.

தற்சமயம் கரெஸ்ஸில், M.A. ஆங்கில இலக்கியம் படித்து வருகிறேன். அதோடு, ஆசிரியர்குரிய படிப்பான B.Ed ம் சேர்ந்துள்ளேன். ஆம், பத்தாவதோடு, பள்ளி செல்வதை நிறுத்திய எனக்கு, இந்த 32 வயதில் மீண்டும் காலேஜ் லைஃப்!

என்னுடைய நியாயமான ஆசையை எப்போதும் நிறைவேற்றும் என்னவர், இப்போது, என்னுடைய இந்த ஆசையை (பி.எட்) நிறைவேற்றியுள்ளார். அதோடு, என் மாமனாரும் இதற்கு உறுதுணையாக உள்ளார். இந்த ஒரு வருட படிப்புக்கான கட்டணம் 45,000 ஆகும்.

எனக்கு காலேஜ் வரும் புதன் கிழமை அதாவது செப் 2. அன்று துவங்குகிறது. என் வயதையும், திறமையையும்(!) முன்னிட்டு, எனக்கு சில சலுகைகள் வழங்கி இருக்கிறார்கள். காலேஜில் நெட் அக்ஸெஸ் செய்ய எனக்கு அனுமதி தருவதாக சொல்லி இருக்கிறார்கள்...........எப்படியோ தெரியவில்லை?!

மொத்தத்தில் இனி காலேஜ் கலாட்டாக்களும் என் பதிவில் படிக்கலாம்.

காலேஜ் போக ஆரம்பித்தால்...எப்படி பதிவிடுவது என்று தான் புரியவில்லை...எப்படியும் தூங்கும் நேரத்தை குறைத்தாவது நெட்டுக்கு வருவேன்...பதிவிடுவதும் பதிலிடுவதும் குறைந்தாலும், என்னை மறந்து விடாதீர்கள்... நண்பர்களே....

-சுமஜ்லா.

.

.

Tweet